Als men de term “chloorbleekmiddel” in Wikipedia zoekt, wordt men interessant genoeg direct naar het zuivere chloor geleid en niet naar de vermelding over chloordioxide en ook niet naar de grondstof van MMS het natriumchloriet. Maar zulke subtiliteiten kan de leek niet onderscheiden!

Definitie: Chloorbleekmiddel, ook wel chloorbleekmiddel of Javell’s loog genoemd, wordt volgens de Universiteit van Hamburg geproduceerd door toevoeging van (elementair, d.w.z. zuiver) chloor aan verdunde natriumhydroxideoplossing.

Echter, MMS applicatieprotocollen gebruiken zeker geen chloorbleekmiddel! Noch de grondstof natriumchloriet, noch de eigenlijke werkzame stof van MMS het chloordioxide zijn per definitie chloorbleekmiddel! Bovendien wordt de natriumchlorietoplossing niet uit zichzelf genomen, maar pas nadat het chloordioxide is gevormd door activering met een zuur. Chloordioxide daarentegen wordt al meer dan 100 jaar gebruikt voor het steriliseren van drinkwater, ons belangrijkste voedingsmiddel, en groente en fruit, maar ook vlees en vis, worden er al jaren mee gesteriliseerd en langer bewaard (VS). Het hoeft niet te worden uitgefilterd of van het voedsel te worden afgewassen. In voedselverwerkende bedrijven voor bijvoorbeeld zuivelproducten, bier en wijn worden de leidingen tussen de afzonderlijke productiepartijen gesteriliseerd en gereinigd. Het schaadt dus niet ons voedsel of de mensen en dieren die het consumeren. De niet-toxiciteit van de orale inname van chloordioxideoplossingen is voldoende bewezen door internationaal erkende studies van de WHO en de EPA (zie hieronder). Paracelsus stelde al dat de dosis het “vergif” maakt. Een vergelijking van de toxiciteit toont duidelijk aan dat chloordioxide in feite veel “minder giftig” is dan nicotine, koffie en aspirine.

Feiten:

– Uni Hamburg Definitie van chloorbleekmiddel

– Wikipedia-item over chloordioxide

– Wikipedia-item over natriumchloriet

– Wikipedia-item over chloor

– Chloordioxidegiftigheid

Wikipedia-item over chloordioxide

“Hogere organismen zijn relatief ongevoelig voor de inname van chloordioxide door inname. Bijvoorbeeld, in een menselijke studie heeft een enkele inname van 24 mg chloordioxide in een liter of 2,5 mg chloriet in 500 ml water niet geleid tot nadelige veranderingen bij tien gezonde mannen. Dit is een factor tien of honderd hoger dan de maximale waarden voor drinkwaterzuivering in Duitsland van 0,2 mg per liter drinkwater”.

Feiten:

– Wikipedia-item over chloordioxide

WHO-onderzoek naar de orale inname van chloordioxide

Er is een studie van de WHO (Wereldgezondheidsorganisatie) uit 1982/1984 over de orale inname van een waterige chloordioxideoplossing bij 10 mannen met verschillende innameprotocollen en doses gedurende 12 weken, d.w.z. drie keer zo lang als het MMS-1000 protocol van Jim Humble. Bloeddruk, ademhalingssnelheid, pols, mondtemperatuur en ECG werden uitgevoerd, evenals uitgebreide bloed- en urineanalyses.

Resultaat: Er zijn geen significante bijwerkingen gemeten!

Feiten:

– WHO-onderzoek naar de orale inname van chloordioxide

EPA-onderzoek naar de orale inname van chloordioxide

Het Amerikaanse Environmental Protection Agency (EPA) had ook een groot aantal studies over mens en dier laten uitvoeren naar de gevolgen van orale inname van waterige chloordioxide-oplossingen of deze uit de literatuur samengevat.

Resultaat: Zelfs de 100-voudige concentratie ClO2, zoals wettelijk toegestaan in ons drinkwater, vertoont geen negatieve effecten op mens en dier.

Feiten:

– EPA-onderzoek naar de orale inname van chloordioxide

Conclusie: Wie nog steeds MMS, natriumchloriet of chloordioxide een “giftig chloorbleekmiddel” noemt als een vermeende beschermer van het volk of kritische journalist, liegt opzettelijk en negeert de beschikbare internationale studies naar de niet-toxiciteit van chloordioxide met orale inname! Noch het MMS, noch het uitgangsmateriaal natriumchloriet, noch de eigenlijke werkzame stof chloordioxide is chloorbleekmiddel! Met deze verraderlijke en opzettelijke verwarring zou men nieuwkomers en leken in de verleiding willen brengen om zichzelf daadwerkelijk te behandelen met het gevaarlijke chloorbleekmiddel in plaats van het niet-giftige chloordioxide, om vervolgens de resulterende schade aan de MMS-gemeenschap toe te schrijven! Hiermee wordt het strafbaar feit van opzettelijke poging tot lichamelijke schade vervuld!