1.3 Hoe werkt MMS?
Chloordioxide, oraal of via de huid ingenomen, komt het lichaam binnen via het bloedplasma en niet, zoals verondersteld, via de rode bloedcellen overal. Dat wil zeggen, met MMS hebben we plotseling chloordioxide als een tweede systeem dat zuurstof in het lichaam kan dragen. MMS of de eigenlijke werkzame stof chloordioxide is een oxidatiemiddel, d.w.z. het neemt elektronen weg van zijn reactiepartners en vernietigt zo hun biochemische structuur. Bacteriën, schimmels, mijten, sporen, prionen (BSE) en kleine parasieten worden zo veilig gedood. In het geval van virussen lijkt het de vermenigvuldiging ervan te stoppen door het blokkeren van eiwitten. Interessant is de chloordioxide (effectiviteit: 99,9999%) die ongeveer duizend keer zo grondig desinfecteert als bijvoorbeeld de bekende huishoudelijke reiniger Sagrotan (effectiviteit 99,9%). Deze extreem hoge reinigingskracht lijkt iets te maken te hebben met het feit dat een chloordioxidemolecuul in staat is om vijf elektronen van een reactiepartner (kiem) weg te nemen.
Als MMS alle bacteriën doodt, dan moet het ook mijn goede darmbacteriën aanvallen. Dit is het meest voorkomende bezwaar tegen een orale inname van MMS. De beknopte ervaringsverslagen tonen echter aan dat MMS de goede darmflora niet schaadt, zelfs niet bij een langere continue inname. Dit is ook bevestigd door dierenarts Dirk Schrader via ontlastingmonsters van een hond voor en na een CDS-behandeling. We hebben hier geen wetenschappelijk onderbouwde verklaringen voor, maar we hebben wel plausibele en logische verklaringsmodellen. Chloordioxide is een oxidatiemiddel. Waterstofperoxide en ozon zijn zeer krachtige oxidatiemiddelen en kunnen zowel lichaamscellen als goede bacteriën vernietigen. De volgende zwakkere oxidator is zuurstof. Onze lichaamscellen en onze goede darmbacteriën (redoxpotentiaal 1,45 volt) zijn in staat hun elektronen vast te houden tegenover de sterke oxidant zuurstof. Deze kracht om elektronen vast te houden wordt ook wel redoxpotentiaal genoemd. Anders zou elke ademhaling die we nemen vele duizenden cellen in ons lichaam doden. Chloordioxide is een veel zwakkere oxidator. Dus als de cellen met succes hun elektronen kunnen verdedigen tegen een sterke oxidator, kunnen ze dat nog meer tegen het zwakkere chloordioxide (redoxpotentiaal 0,95 volt). Interessant is dat de meeste pathogene kiemen (tussen haakjes, pathogene kiemen zijn vaak anaëroob en gebruiken gewoonlijk geen zuurstof) een lager redoxpotentieel hebben dan chloordioxide en daarom als eerste door het MMS worden aangevallen. De MMS-toepassingsprotocollen bevelen gewoonlijk alleen concentraties aan waarbij de goede darmflora behouden blijft.
Conclusie: Chloordioxide tast noch de lichaamscellen noch de “goede” bacteriën aan!
Citaat van de Seegarten Klinik Zwitserland, die al jaren met succes MMS / chloordioxide in de vorm van de gepatenteerde dioxychlor gebruikt:
“Dioxychlor produceert atoomzuurstof (O1) bij het aanraken van virussen, bacteriën en schimmels, waardoor de beschermende membranen van de meeste micro-organismen worden afgebroken (bijvoorbeeld in het geval van het poliovirus al bij een concentratie van minder dan 1 ppm = 1 chloordioxidemolecuul onder 1 miljoen watermoleculen!) Het effect van dioxychlor vernietigt ook de vrijgekomen ribo- en deoxiribonucleïnezuren, vooral hun guanine nucleïne basen. Dit voorkomt op betrouwbare wijze de vorming van nieuwe generaties micro-organismen.”
MMS kan ook zware metalen en andere milieutoxines elimineren door oxidatie of ze wateroplosbaar maken door zoutvorming en zo uitscheiden via de urine. Het heeft dus een desinfecterend, ontgiftend en zwaar metaal drainerend effect. Bovendien lijkt het, door het activeren van de mitochondriën, ook de totale metabole snelheid van het lichaam op een elektrisch niveau aanzienlijk te verhogen. Alle lichaamsprocessen worden geactiveerd en versneld. Door de eliminatie van vele bronnen van ontsteking en neutralisatie van de uitscheidingsproducten van deze kiemen, die ons vertroebelen, leidt het tot een aangename helderheid en alertheid op mentaal en spiritueel niveau en stelt het ons zo in staat om te werken door middel van kwesties die misschien al lang geleden op deze gebieden zijn opgekomen.
Bij veel kankers worden de suikerverbrandingscentrales van de cellen, de mitochondriën, stilgelegd. De suiker wordt dan alleen gebruikt voor de alcoholische vergisting. Er is ook een sterke lokale vergiftiging met celgif. Vergelijkbaar met het Canadese onderzoek naar dichlooracetaat (DCA), een chemische verwant van chloordioxide, kan met name chloordioxide de mitochondriale functie stimuleren en herstellen. De tumorcellen daarentegen pleegden vervolgens zelfmoord, geprogrammeerde celdood (apoptose). In tegenstelling tot DCA veroorzaakt chloordioxide echter geen bijwerkingen zoals verdoofde benen door actieve hydrogenen.
De vijf effecten van MMS/chloordioxide:
- Doden van alle soorten ziektekiemen door oxidatie
- Verwijdering en lozing van zware metalen (zoutvorming) en milieutoxines
- Verhoging van de totale elektrische omzet van het lichaam (meer energie!)
- Geprogrammeerde celdood van kankercellen (apoptose) door mitochondriënactivering en extra zuurstof in de cel
- Vermindert de oververzuring van het lichaam door extra zuurstof.
- Heeft een pH-selectief effect! Het geeft de voorkeur aan het vrijgeven van zuurstof daar waar het het zuurst is in het lichaam. Interessant: overal waar kanker is, is het pH-zuur!
- Bevordert het ontwaken van de spiritualiteit (ja, terecht, om dit een
meer elders)
Conclusie: MMS werkt dus veel gerichter en breedbandiger dan bijvoorbeeld antibiotica en heeft nog een ander groot voordeel: MMS doodt ook alle genetisch gemuteerde kiemen. Antibiotische weerstanden, zoals de huidige levensbedreigende verspreiding van MRSA-kiemen in ziekenhuizen (of bijvoorbeeld op bevroren kippen), verliezen zo hun angst.
Feiten:
– Boek “Genezing is mogelijk” Dr. Andreas Kalcker
– Kankerarts Dr. Helmut Ehleiter
– Seegarten Kliniek Zwitserland
– Biologisch Tumorcentrum Allgäu
– Studie dioxychlor
– Amerikaanse leger: chloordioxide tegen ebola
– Bedrijf Chlordisys
